Я часта прыпыняюся каля сталоў,
Дзе разлажылі прадаўшчыцы зёлкі,
Сабраныя з усіх лугоў, палёў,
На скрыжаваньнях і на валатоўках,
Сабраныя у векавым бары
Пры ветаху, маладзіку і поўні,
З расою сьвятаянскаю, у поўнач,
Да пераклічкі пеўняў, да зары.
Купляюць зёлкі: маці – загаіць
У сэрцы рану пасьля страты сына;
Купляе маладзіца ці дзяўчына...
Нашто? Хіба каго прываражыць,
Пялёсткі ўплесьці паміж кос густых,
Каб быць і маладой, і неўміручай!..
I я ў век атамны купляю іх,
Бо веру ў сілу родных траў гаючых.
1959
|
|
